Fanfic: Po prostu kryształowe #1

Pseudonim autora: LaVrence
Tagi: [Normal],  [Adventure], [Life]


Moje pierwsze opowiadania w klimatach Stevena Universe. Zachęcam gorąco do czytania. Tematem ich są przygody Stevena i klejnotów w Beach City i nie tylko. Spotkamy w nich postaci znane z serialu, choć możliwe iż pojawią się także nowe osoby.

Rozdział I „Znów coś zgubiłam!”

W Beach City poranek ten zaczynał się nadzwyczaj spokojnie. Słońce wstawało leniwie obdarzając swymi pierwszymi ciepłymi promieniami tych, którzy to byli na tyle zobowiązani aby wstać razem z nim. Powiew świeżego i energicznego wiatru znad oceanu dodawał nieco rozjaśnienia wszystkim tym myślą, które to krążyły wciąż głowach mieszkańców.

Perła z bliżej nieznanych powodów siedziała samotnie na wzgórzu znad, którego to roztaczał się widok na całe miasteczko. Spoglądała swym bezbłędnym i przenikliwym wzorkiem to w dół, to w górę. Zupełnie tak jakby za czymś tęskniła a może też czegoś szukała? Czegoś co już nigdy nie powróci.

W dole widać było jak Sadie walczy z zamkiem w drzwiach od Wielkiego Pączka. Kombinowała kluczem to raz w prawo to raz w lewo. Zamek ten zacinał się już od kilku dni. Lars miał się tym zająć już przedwczoraj ale najwidoczniej miał „pilniejsze” sprawy.

 - Lars obiecywałeś mi, że zajmiesz się tym zamkiem, niedługo to my w ogóle nie dostaniemy się do pracy. I będziemy musieli sprzedawać pączki przed sklepem. Choć ciekawe skąd je właściwie weźmiemy.

- Eh Sadie, spokojnie dzisiaj już na pewno się nim zajmę. Mam nadzieję że nie przyjdzie dzisiaj nikt kto będzie chciał dać mi swój numer. Jeśli wiesz co mam na myśli

- Wiesz co Lars sama późnej spróbuję się nim zająć… - odpowiedziała Sadie z lekkim zażenowaniem.

Nieco dalej widać było jak Pan Fryman wyrzuca jakieś śmieci do kubłów przy swoim lokalu. Był tam także Ronaldo, który to rozglądał się dokładnie wokoło w poszukiwaniu jakiś bliżej niewyjaśnionych zjawisk. No bo przecież ciemność, która wraz z nocą przykrywała całe Beach City, mogła zostawić po sobie coś tajemniczego.

- Poranek już czas, coś zjeść, czas coś zjeść -podśpiewywał Steven wycierając twarz ręcznikiem.

Następnie upewnił się w lustrze że jego wdechowy wdzięk jest tam gdzie być powinien.

Po czym wyszedł z łazienki spotykając na swojej drodze Granat.

- Cześć Granat, pójdziesz ze mną na śniadanie do Wielkiego Pączka?

- Nie Steven mam coś bardzo ważnego do zrobienia...

- Trudno, twoja strata Granat

- A Steven mam jedną prośbę. Wolałabym abyś nie pomagał Ametyst w jej dzisiejszym porannym zajęciu dobrze.

Wtem Granat zniknęła w strumieniu teleportacyjnym.

-  na pewno nie zawiodę cię Granat -powiedział Steven w przekonaniu że przewidziała co jej odpowie.

Nasz mały klejnot wyruszył w jakże częstą i znaną mu drogę do swojego ulubionego lokalu. Niebo było całkowicie bezchmurne, wprost idealna pogoda na poranne śniadanie.

Idąc sobie chodnikiem i nie spodziewając się niczego nadzwyczajnego spostrzegł podejrzany ruch w okolicy kubłów ze śmieciami. Podszedł ostrożnie aby zobaczyć czy ktoś czasem nie potrzebuje pomocy. Jednak ten ktoś jej nie potrzebował. A już pewno nie w tradycyjnym znaczeniu tego słowa.

To była Ametyst. Jednak Steven pamiętając słowa Granat postanowił nie angażować się za bardzo w to czym obecnie zajmowała się  fioletowa wojowniczka.

- Cześć Ametyst, czy może... poszła byś ze mną na śniadanie do Wielkiego Pączka?

- Co? A Cześć Steven poszła bym ale nie mogę jestem bardzo zajęta, zresztą nie widać?

- Wiesz co Ametyst nie chce cię niepokoić ale to co robisz wygląda nieco dziwnie wiesz. A czego ty tam w ogóle szukasz?

- Takiego tam czegoś... no tam takiego tam yyy... no wiesz no czegoś tam, czegoś takiego jedynego co kiedyś przypadkiem znalazłam w śmieciach ale to chyba zgubiłam.

- Chyba zgubiłaś powiadasz? A nie masz tego przypadkiem gdzieś w swoim pokoju?

- Nie nie Steven na pewno nie mam jakbym to tam miała to bym tego nie zgubiła.

- Okej, powiedzmy że rozumiem.

Steven postanawiając już nie ciągnąć tego dalej odwrócił się i zamierzał skierować się prosto do swojego ukochanego lokalu.

- To na razie Ametyst

- Ej czekaj Steven, a czy w Wielkim Pączku mają jakieś śmieci?

- No jasne, powinni coś pewnie mieć. Choć że mną.

Ucieszył się faktem że Ametyst pójdzie z nim na śniadanie. Ale nie zamierzał za bardzo jej pomagać. No może tylko odrobinkę , ale nic poza tym.

- Cześć Lars, Cześć Sadie, to co zwykle poproszę?

- Oczywiście Steven, już ci podaję -Powiedziała z uśmiechem Sadie.

- Pssst...Steven zapytaj się czy mają jakieś śmieci.

- Właśnie chcieliśmy się zapytać czy macie może jakieś śmieci?

- Co? - Zdziwiła się Sadie

- No odpadki, które wyrzucacie. Ametyst czegoś szuka i chcielibyśmy zobaczyć czy tego tam przypadkiem nie ma.

- Nie niestety nie mamy, półgodziny temu wszystko zostało zabrane.

- No nie! - powiedziała Ametyst i z odrobiną frustracji wybyła z lokalu

- Ametyst zaczekaj może pan Fryman będzie miał jakieś śmieci! - krzyknął mały klejnot

Steven zabrał swoje poranne śniadanie i wyszedł szybko z Wielkiego Pączka aby dogonić Ametyst. Lecz ona zdążyła już gdzieś zniknąć. No nic – pomyślał i pamiętając co mówiła Granat udał się prosto do domu jedząc po drodze swoje ulubione śniadanie.

3 godziny późnej

- Perło pooglądasz że mną telewizję, dziś dają nowy odcinek mojej ulubionej kreskówki.

- Innym razem Steven muszę zająć się kuchnią. Jej asymetria działa na mnie irytująco.

Nagle do domu wróciła Granat, Steven zerwał się z miejsca i pobiegł się przywitać.

 - O Granat wróciłaś, masz może coś dla mnie?

-  Tak, mam... i znalazłam to w śmieciach

- Pokazuj! Pokazuj!

Granat podała Stevenowi piękny fioletowy klejnot.

- Zaraz zaraz to klejnot Ametyst, ale co on robił w śmieciach . To Ametyst wyrzuciła swój klejnot do śmieci?

- Sądzę że to właściwie Pan Fryman, pozbył się sterty starych noży dziś rano. -odpowiedziała z całkowitym spokojem.